ოცნება დუმილში ‪ (ბლოგი‬)

უნდა ვაღიარო, გამიჭირდა ამ წერილის დაწერა. თან ისე გამიძნელდა, როგორც არასდროს. ვერაფერი მოვისაზრე ისეთი, რაც გამორჩევით მექნებოდა სათქმელი თქვენთვის. არადა, ადრეც მითქვამს და გავიმეორებ – ყალბიც ვერ ვიქნებოდი და იმას ვერ გეტყოდით, რაც არ მიფიქრია და რაც არ განმიცდია. ამ დღეებში კი, ფიქრის თავი ნაღდად არ მქონდა. ფიქრს სიმშვიდე და ემოციისგან თავისუფლება სჭირდება. მე კიდევ, ეს ბოლო პერიოდია ემოციას ვერ ვუმკლავდები. რაც უფრო ახლოვდება ის მომენტი, როცა უნდა გაისმეს ჩაქირის სასტვენის ხმა, შინაგანი დუღილის ტემპერატურაც მატულობს და ნერვებიც თანდათან წვრილდება. ასეთ დროს დუმილი მშველის, მაგრამ ეს დუმილი ჩვეულებრივი არაა. ეს დუმილი ხმაურობს!!!

მჯერა, ჩემს დღეში ხართ უმეტესი თქვენგანი. ამიტომ, ნაფიქრი სათქმელი შემდეგისთვის გადავდოთ, ახლა ემოციის დროა. გული სჯაბნის გონებას და აქედან გამომდინარე, რაც გულიდან მოდის, სწორედ ის ვუთხრათ ერთმანეთს.

12 წელი გასულა ბოლო ფინალიდან. ეს თორმეტწლიანი პერიოდი მთელი ეპოქაა „იუვესთვის“ და მისი ტიფოზერიისთვის. რამდენი რამე დაიტია ამ მუხთალმა ჟამმა. და მაინც, რა იყო ეს თორმეტი წელიწადი თითოეული ჩვენგანისთვის? რა გვასწავლა ამ პერიოდმა? რა შეიცვალა ჩვენში და ჩვენს გარშემო?

იმას არ მოვყვები, რა და როგორ იყო ამ დროის განმავლობაში, ეს ყველამ შესანიშნავად ვიცით. ასე რომ, ჩვენ შედეგზე ვსაუბრობთ. პირველი რაც მახსენდება, ესაა ტკივილი. ტკივილი დაცემის, ტკივილი დაცინვის, ტკივილი არაფრად ჩაგდების – ყალბი პატივისცემის და დამცინავად ზემოდან ყურების. მაგრამ ამისთვის მადლობა მათ, რადგან ჩვენ ვისწავლეთ მთავარი – გამარჯვების სიხარულის ჯეროვნად დაფასება. წყლის მაცოცხლებელი მნიშვნელობა ყველამ ვიცით, მაგრამ ყველაზე მეტად იცით ვინ აფასებს ამ ღვთაებრივ სითხეს? ის, ვისაც უდაბნოში მოსწყურებია და მერე ოაზისში მოხვედრილა…

ჩვენ ვისწავლეთ მეტოქის ნამდვილი პატივისცემა! მახსოვს ერთხელ, ძალიან მეგობრული საუბარი მქონდა საბრძოლო სახეობის ერთ-ერთ საკმაოდ წარმატებულ წარმომადგენელთან და სიცილით ისიც შევაპარე, რამე რომ იყოს, ქუჩურ ჩხუბში თუ გამოიყენებ შენს ტექნიკას და ჯანსთქო და ისეთი პასუხი გამცა, ნაღდად გამიკვირდა – არა, რას ამბობ, ღმერთმა დამიფაროს, მაქსიმალურად ვეცდები ავერიდო მსგავს გაუგებრობასო. ვიფიქრე, ალბათ არ სურს გაუთვალისწინებლობით რამე დაზიანება მიიღოს და ამოვარდეს სპორტული ფორმიდანთქო და როცა გავუმხილე ჩემი გონივრული ეჭვი, ისეთი რამე მითხრა პირღია დამტოვა – მე ვიცი რა არის ტკივილი და არ მსურს სხვას მივაყენო ის, რაც მე სიმწრით გამომივლიაო. დიახ, ჩვენ სიმწრით გადავიტანეთ ეს წლები და ვისწავლეთ მეტოქის დაფასება. ჩვენ არ დავცინით წაგებულებს, რადგან შესანიშნავად გვესმის რა არის მარცხი და რა ტკივილი ახლავს მას.

კიდევ რა გვანახა ამ 12 წელმა? გვანახა ვინ ყოფილა ნაღდი და ვინ დროებითი, ვის ჰქონია „შავ-თეთრი“ სისხლი და ვის (მრავალ)ფერადი, ვინ ბოლომდე დადგა და ვინ გვერდზე გადგა… ფაქტიურად, ფილტრის ფუნქცია შეასრულა რა… ამიტომაცაა ასეთი მისაბაძი ჩვენი ერთობა(ფან-კლუბს ვგულისხმობ), რადგან ყველა ნამდვილი და ყველა ერთგულია დარჩენილი. ეს ის ხალხია, ვისთვისაც „დიდი სიყვარულის ისტორია“ მარადიულია და თუნდაც „ლეჩესთან“ უიმედო მარცხით, მსგავს გრძნობას გაფერმკრთალება არ უწერია.

და რატომ ვისაუბრე ამდენი? იმიტომ, რომ ჩვენ – ის ადამიანები, ვინც ამდენი გამოვიარეთ, ვდგავართ ოცნებასთან, რომელიც შეიძლება ოცნებაზე მეტიც იყოს! ვდგავართ და ვიცით, რომ მონდომებით ყველაფერი შეიძლება. ზოგჯერ შეუძლებელიც… თუმცა, სადაც „იუვეა“, იქ სიტყვა „შეუძლებელი“ მეზედმეტება.

დიახ, ჩვენ ვდგავართ ოცნებასთან, მაგრამ არა ქედმაღლობით და ბაქიბუქით, არამედ ოფლით, ჭკუით და იმედით. ოცნებასთან, რომელიც დუმილში ხმაურობს!

მე მჯერა ბერლინის, რომ…!

…რომ, თბილისში შევხვდებით!!

FORZA JUVE!!!

კეთილი სურვილებით – მარად თქვენი „იუვე-ლირი“