ბაჯო – დელ პიერო (კადრს მიღმა)

XX საუკუნის ბოლოს იტალიური ფეხბურთის ვარსკვლავი, ის, ვინც დაცვითი სქემებით გაუფერულებილ კალჩოს ელფერი შესძინა. იტალიური ფეხბურთს თავისი კვალი დაატყო. მუდმივად საინტერესო განხილვის საგნად რჩებოდა მისი და დელ პიეროს ურთიერთობა, შესაძლოა, თავად ამ ორი გენიალური ფეხბურთელის კომენტარებმა ბევრს საიდუმლოს აჰხადოს ფარდა. გთავაზობთ ჩვენი საიტის ერთგული წევრის, juvetude -ს მოწოდებულ სტატიას…

„კერპთა კერპი“.

„არ ვიცი როგორ დავახასიათო მოთამაშე რომელიც ჩემთვის მარადონასა და პლატინისთან ერთად ყველაზე ძვირფასი და ლეგენდარულია, მასთან ერთად მითამაშია და ძნელია შეხვდე ისეთი ინტელექტის მქონე ფეხბურთელს, როგორიც რობერტო ბაჯოა, შეუძლებელია დახატო ლეონარდო დავინჩის ქმნილება, რადგან ის მუდამ ასლად დარჩება, ასევე შეუძლებელია დაჩრდილო ადამიანი რომელიც ყველასათვის მისაბაძი მაგალითია, მე მისი მოსწავლე გახლდით, მოსწავლე რომელმაც ისწავლა ტილოზე ფერთა შეხამება ნახატის ბოლომდე მიყვანა კი ვერა”-აი ესე ახასიათებს ალესანდრო დელ პიერო ბაჯოს.რობის და ალექსის გზები იუვენტუსის შემდეგ იტალიის ნაკრებშიც გადაიკვეთა, მწვრთნელები კი უპირატესობას ყოველთვის პინტურიკიოს ანიჭებდნენ და რობი “მაგიური ათიანის” ჩრდილში მოექცა.

“დარწმუნებული ვარ მე და ალე ერთად თამაშს შევძლებდით თუმცა ამის შანსი არ მოგვცეს, მარჩელო ლიპი ფიქრობდა რომ ჩემი და ალეს ერთად დაყენების შემთხვევაში, მოწინააღმდეგეს თავზე თამაშისას უპირატესობა ექნებოდა, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ ყველაფერი გამოგვივიდოდა, რადგან ფეხბურთს, იდეაში, ფეხით თამაშობენ“ -სინანულით იხსენებდა ბაჯო.

ბაჯო ფეხბურთიდან ისე უხმაუროდ წავიდა, რომ ალეს დღესაც სჯერა, რობი თუნდაც 90წუთით მაინც დაბრუნდება და მასთან ერთად გააგორებს ბურთს: “იცით რატომ ვაფასებ რობის?-ამბობდა დელ პიერო – მას არსად არ უთხოვია ძირითადში თამაში, ის ვარჯიშებზე ბოლომდე იხარჯებოდა, შემდეგ კი უჩუმრად მიდიოდა დასასვენებლად, ის მზად იყო თუნდაც მეკარედ ეთამაშა ოღონდ მწვანე მინდორზე გასვლის და ბურთთან კონტაქტის საშუალება ჰქონოდა. ერთ-ერთი ვარჯიშის შემდეგ გასახდელის შესასვლელში რამდენიმე გოგონა მელოდებოდა, მათთან საუბრისას შესასვლელში რობი გამოჩნდა, ის მოთმინებით ელოდა როდის მოვრჩებოდა მათთან საუბარს. როცა ისინი წავიდნენ რობიმ მითხრა: ალე, მათ, ფანებს, სიამოვნებთ შენთან ყოფნა, მაგრამ შენ მოედანზე გაოფლილი მაისური დატოვე, საშხაპეში ონკანის დაკეტვა დაგავიწყდა დ ბანანის ქერქიც სანაგვეს ააცილეო, ცხოვრება ყოველთვის წვრილმანებით შედგება და თუ გგონია რომ ვინმე ოდესმე რამეს გაპატიებს ძალიან ცდებიო. რისთვის დასჭირდა მას ამის თქმა, არ ვიცი, მაგრამ რატომღაც დარწმუნებული ვარ რომ მან ეს არაფრის გამო გააკეთა. ის იმდენად სუფთა და კრისტალური ადამიანია რომ შეეცადა ჩემთვის აეხსნა ის რისი ახსნაც 24 წლის ადამიანს არ უნდა სჭირდებოდეს. ბაჯო ყოველთვის შენს გვერდით იქნებოდა, შენგან კი მხოლოდ სითბოს და გრძნობების ალალად გამოხატვას ითხოვდა – ესეც დელ პიეროს სიტყვებია – ბაჯო რომ 1998წლის მსოფლის ჩემპიონატზე საფრანგეთთან ძირითადში ყოფილიყო იტალია ჩემპიონი გახდებოდა, მაშინ მყესი მქონდა გაწყვეტილი, მაგრამ სერია ა-ში 30 გოლზე მეტის გატანის შემდეგ ჩემს არ წაყვანას, მიუხედავად იმისა რომ ტრამვა მქონდა, ჩეზარე მალდინის მთელი იტალია არ აპატიება. არადა ჩემს თამაშს ბაჯოს ეთამაშა ჯობდა, რობო იტალიას ‘ოქროს ველზე’ გაიყვანდა” -იხსენებდა დელ პიერო.

ბაჯო ეპოქალური ვარსკვლავია მან და დელ პიერომ მოახერხეს და თავი დააღწიეს იტალიურ სქემას აპენინელებმა კი ვიზუალურ ფენომენს მაინც პრაგმატიზმი ამჯობინეს. როდესაც ყველა დროის 20 უდიდეს მოთამაშეს ასახელებენ, ბაჯო, პელეს, მარადონას კრუიფის, ბეკემბაუერის და გარინჩას შემდეგ უნდა იყოს, იგი ზიდანზე დიდი და ნედვედზე მაშტაბურია.

მიშელ პლატინისა და რობერტო ბაჯოს ხშირად ადარებდნენ ერთმანეთს, იმიტომ რომ სხვადასხვა დროს ორივე „იუვენტუსის“ ლიდერი იყო და ათ ნომრიანი მაისური ემოსათ. ერთხელაც პლატინის ჰკითხეს: ”ვინ არის ბაჯო, ნომერი ათი თუ ნომერი ცხრა, ნახევარმცველი თუ თავდამსხმელი?” 1984 წლის ევროპის ჩემპიონის პასუხი ასეთი გახლდათ: “ბაჯო არც ერთია და არც მეორე-ის ცხრანახევარია.”

„“იუვენტუსსა“ და იტალიის ნაკრებში რობიმ თავისი მაქსიმუმი ვერ აჩვენა რაშიც დღემდე მე მადანაშაულებენ“-სინანულით აღნიშნავს დელ პიერო -„ კეთილი, დამნაშავე მე ვარ, მაგრამ არ მგონია რომ იტალიას როდესმე ბაჯოს დონის და მისი გაქანების ფეხბურთელი ჰყოლოდა. რობი, მეტეორივით, გალაქტიკაში გზა აბნეულებს გზას გვინათებდა, ჩვენ კი დავბრმავდით და ეს ვერ დავინახეთ, ხოლო, როდესაც მივხვდით რომ ბაჯო დავკარგეთ, უკვე გვიანი იყო, ჩემი მასთან შედარება არასწორია, რობის ვერც ერთად აღებული ათი დელპიერო და ვერც ამდენივე ტოტი ვერ გადაწონის. რობი შენ ჩემზე, ჩვენზე დიდი ხარ! „

სტატია მოამზადა juventude -მ…