Juve, Storia Di Un Grande Amore!

ერთი ქართველი „იუვენტინოს“ „დიდი სიყავარულის“ დაწყების  ისტორია (Gvasa).

2003 წლის თებერვალი იყო, მშვენიერი მზიანი დღე ჰაერში გაზაფხულის მოახლოვების სუნი ტრიალებდა, მაგრამ ჩემთვის ნამდვილად არ იყო მშვენიერი დღე რადგან ავად ვიყავი და ვიწექი. 2003 წელს,  10 წლის ვიყავი და მაინცდამაინც კითხვა არ მიყვარდა, არც გაზეთები, არც ჟურნალები, წიგნებზე ხომ ლაპარაკი ზედმეტია. ოთახში მწოლიარეს მესმოდა თუ როგორ ერთობოდნენ ჩემი თანატოლი მეგობრები ეზოში, ძალიანმინდოდა მათთან ერთად თამაში , მაგრამ ვერ ვახერხებდი. კი მოვახერხებდი მაგრამ სახლიდან ვინ გაგიშვებდა. ასე რომ ვიწექი ლოგინში და შავ–თეთრ ეკრანზე ვუყურებდი შავ–თეთრ ფილმებს. იმ დღეს ბაბუა სამსახურიდან ადრე დაბრუნდა და მე ფეხბურთის არმცოდნეს (მხოლოდ თამაში მიყვარდა), მეტი რა უნდა მცოდნოდა 2002 წელს ფეხბურთზე. ერთი–ორჯერ თუ მქონდა ნანახი ტელევიზორში ფეხბურთი. მაგითაც არავინ გვანებივრებდა პირველი არხი და რუსთვი 2–ს აჩვენებდა ყველგან. მოკლედ, მომიტანა ჟურნალი „ფეხბურთი“ ალბათ გახსოვთ ეს ჟურნალი. ჯერ რათქმაუნდა პოსტერები დავათვალიერე სადაც ბექჰემის, ბარსელონას, საქართველოს ნაკრების და ასე თუ ისე ნაცნობი ფიგუს პოსტერები იყო. შემდეგ გადავხედე ჟურნალს იქნებ რაიმე კარგი ნახატი ვნახომეთქი მაგრამ წავაწყდი სტატიას სათაურით – „დელ პიეროს არყოფნაში „იუვენტუსის“ ლიდერობა ნედვედმა ითავა“ – და ამასთან იყო ხელებგაშლილი ნედვედის სურათი. სტატია არც წამიკითხავს ისე მომეწონა მაისურზე წარწერა NEDVED და ლამაზად მიწერილი რიცხვი 11. პირველი კითხვა რაც ფეხბურთის მცოდნე ბაბუას ვკითხე იყო – ნედვედი კარგი ფეხბურთელია? ბაბუამაც პასუხი არ დააყოვნა და მითხრა – კი, ძალიან მაგარი ფეხბურთელია. მეც რაღაცნაირად მესიამოვნა ეს პასუხი და სხვა გვერდები არც კი მინახავს, ისე მომოწონა ის სურათი და მაისური რომ სულ იმას ვუყურებდი. რამდენიმე დღეში ბაბუამ ნედვედის 11 ნომრიანი მაისური მომიტანა და მეც ამაყად ჩავიცვი და ბავშვებთან გავედი ეზოში და ჩემი ახალი მაისურით „მარიაჟობა“ დავიწყე. გავიდა 1-2 თვე და ტელევიზორში შემთხვევით რეკლამა ვნახე „რეალ მადრიდი“ – „იუვენტუსი“ (ჩემპიონთა ლიგის ნახევარფინალური მატჩი) და ერთი სული მქონდა როდის ვნახავდი „ჩემ კერპს“ პაველ ნედვედს, რომელიც არ მყავდა ნანახი, მხოლოდ უკანა პლანით. რამდენიმე დღიანი ლოდინის შემდეგ დადგა ნანატრი დღე, მაგრამ „იუვენტუსი“ მადრიდში 2-1 დამარცხდა, პირველი გოლი რონალდომ გაიტანა, ტრეზეგემ გაათანაბრა, მაგრამ რობერტო კარლოსმა კიდევ ერთხელ გაუტანა შავ–თეთრებს და შავ–თეთრ ეკრანზე საბოლოო ანგარიში 2-1 დაფიქსირდა, მე კი იმედგაცრუებული ვიჯექი. ბაბუას კი როგორც ნამდვილ „მილანელ“ გულშემატკივარს უხაროდა „იუვენტუსის“ დამარცხება, მაგრამ გამამხნევა და მითხრა რომ კიდევ ერთი თამაში უნდა ეთამაშა „იუვენტუსს“ ამ გუნდთან და თუ მოიგებდა მერე კიდევ ითამაშებდა, მეც გახარებული წავედი დასდზინებლად იმ იმედით რომ ერთ კვირაში ისევ ვიხილავდი ნედვედს. ერთი კვირის შემდეგ „იუვენტუსმა“ 3-1 დაამარცხა „რეალი“ და მეც გახარებული ვიყავი რადგან კიდევ მომეცემოდა ნედვედის თამაშის ნახვის საშუალება, მაგრამ აქ უკვე ბაბუამ გახარებული და კმაყოფილი ხმით მითხრა ნედვედი არ ითამაშებს ფინალშიო.

მეც გახარებულ, ნაწყენი წავედი ლოგინში. რამდენიმე დღის შემდეგ უფროსი ბიჭები საუბროდნენ ერთმანეთშ და ამბობდნენ შევჩენკო, დიდა, მალდინი, ნესტა მაგრები არიანო და „მილანი“ მოიგებს ფინალსო, და ერთ–ერთს რომელსაც  მილანის მაისური ეცვა მაისურზე გამოსახულ გერბს აკოცა, იმ დღიდან ჩემში შავ–თეთრი მაისურის და მასზე გამოსახული გერბის სიყვარული დაიწყო. ნედვედთან ერთად შემიყვარდა სიტყვა „იუვენტუსი“, კლუბი „იუვენტუსი“. რათქმაუნდა ფინალს ბაბუასთან ერთად ვუყურებდი, როდესაც ფეხბურთელები გასახდელიდან გამოდიოდნენ ვიცანი ალესანდო დელ პიერო რომელიც 2000 წლის ფინალში მყავდა ნანახი და ასევე „რეალის“ კარში გოლიც გაიტანა. ბაბუამ მითხრა – „თუ „იუვენტუსმა“ მოიგო აი ეს ბიჭი მოიგებს თამაშსო და ეს ბიჭი აიღებს თასსო“ მეც ეგრევე დელ პიერო შემიყვარდა და მთელი მატჩის მანძილზე დელ პიეროს ვიძახდი, მაშინაც როცა ბურთი ქონდა კამორანეზის, მონტეროს, ფერარას (მათი სახელები შემდგომში გავიგე).  წავეგეთ ფინალი და იმ საღამოს პირველად ვიტირე „იუვენტუსის“ გამო. იმ დღიდან ნამდვილი „იუვენტინო“ გავხვდი, რამდენიმე თვით ადრეც ვიყავი მაგრამ არა „იუვენტინო“ არამედ ნედვედის ფანი.

მას შემგედ გავიდა 10 წელი და მე დღესაც „იუვენტუსის“ გულშემატკივარი ვარ. დღესაც 20 წლის ასაკში „იუვენტუსის“ მარცხის შემდეგ ვტირი, მაგრამ ამ ცრემლების არ მრცხვენია, რადგან მე ვიცი რომ ნამდვილი „იუვენტინო“ ვარ. მართალია მის არცერთ თამაშს არ დავსწრებივარ და მოედანზე არ მიყვირია „იუვე, იუვე“ მაგრამ ამ ყველაფერს ეკრანის წინ ვაკეთებ. ახლა ეს ყველაფერი იმიტომ დავწერე, რომ უზომოდ მომენატრა ნედვედის თამაში, ჩემი „იუვეს“ ფანობა ხომ ამ ადამიანის ერთ სურათს უკავშირდება, თან მინდოდა გცოდნოდათ რატომ ვარ „იუვენტუსის“ გულშემატკივარი და საიდან დაიწყო ეს ყველაფერი.

Juve, Storia Di Un Grande Amore!!!

სტატიის ავტორი: Nugo Gvasalia (Gvasa)