„იუვე“ – ემოცია მხურვალე გულებიდან

„ცხოვრება ის არის, რაც გახსოვს. დანარჩენი არსებობააო“ – უთქვამს ქართველ გენიოსს ერთგან და ძნელია არ დაეთანხმო ამ აქსიომურ ჭეშმარიტებას.

არ მინდა სენტიმენტებში გადავიჭრა, მაგრამ მტკიცედ მწამს – ეს სიტყვები ფეხბურთს(ამ შემთხვევაში ფეხბურთს ვაიგივებ „იუვესთან“) რომ ესადაგება, ისე არაფერს…

ჩაატარეთ უბრალო ცდა: აიღეთ წამზომი, მონიშნეთ 30 წამი, დახუჭეთ თვალები და საკუთარ თავს დაუსვით მარტივი კითხვა – რა არის ჩემთვის „იუვე“? რა მახსოვს „შავ-თეთრ“ სიყვარულზე? და როცა ტაიმერი ნახევარი წუთის შემდეგ დაიწკარუნებს, მიხვდებით, თუ რა ყოფილა თქვენთვის „ბებერი ქალბატონი“ – რა კადრებმა გაიელვა თქვენს გონებაში, რა ეპიზოდები შეარჩია თქვენმა შინაგანმა და საერთოდაც, თქვენი „იუვე“ იქნება ის, რაც ამ წამებში ჩაეტია, რამაც ამ დროის მდინარებისას ამოხეთქა მეხსიერებაში. ის თქვენეულია, საკუთარია, ხელშეუხებელია და ყველაზე მთავარი კი ისაა, რომ ამის გადაცემა სრული სისავსით მეორე ადამიანზე, თუნდაც თავგადაკლული გულშემატკივარისთვის – უბრალოდ, შეუძლებელია. მე ასე მჯერა და მწამს…

იმიტომ მჯერა ეს ყოველივე, რომ ძნელია გადმოვცე ის მომენტი, თუ რას ვგრძნობდი 39 გრადუსი სიცხით, როცა „იუვეს“ უნდა ეთამაშა უმნიშვნელოვანესი გასვლითი მატჩი „ნოუ კამპზე“ და უშუქობის გამო სახლში ვერ ვუყურებდი, ხოლო ავადმყოფობის გამო „აკუმულატორშიკებთან“ ვერ მივდიოდი, რადგან დედა ამის სასტიკი წინააღმდეგი იყო(არადა, წამსვლელი ვიყავი)… და ამ დროს ინთება ილიჩის ნათურა, ხოლო „აკუმულატორშიკების სასტავიდან“ ერთ-ერთი ნაღდი „ბალეშიკი“ სპეციალურად მოდის ჩემთან, რომ ერთად ვუყუროთ სპექტაკლს, რადგან იცის რა არის ჩემთვის „იუვე“… და კიდევ უფრო ძნელია ახსნა, თუ როგორ მოხდა, რომ მატჩის ბოლოს – ზალაიეტას გოლის შემდეგ თერმომეტრი 39°C ნაცვლად რატომ აჩვენებდა 36.5°C…

რთულია გადმოსცე თუ რა დამემართა, როცა „სერია A”-ს ბოლო ტურის მატჩს საერთოდ ვერ ვუყურე და არათუ ვერ ვუყურე, ანგარიშიც ვერ გავიგე მეორე დღის შუადღემდე, ანუ იმ დრომდე, სანამ ჩვენს პატარა რაიონში მატარებელმა ნანატრი გაზეთები არ ჩამოიტანა. დიახ, ასე იყო, მატარებელს ჩამოქონდა იმ დღის პრესა და ჩვენც – „იუვეს“, „ბავარიის“, „მილანის“, „რეალის“ თუ „მანიუს“ გულშემატკივრები დამშეულები ველოდით ჯიხურთან „სარბიელს“ თუ „ოლიმპს“… და აი, ნაჩქარევად გამოვართვი გამყიდველს „საკვები“, გადავშალე, სწრაფად მოვძებნე ის გვერდი, სადაც იტალიის მიმოხილვა მეგულებოდა და… ცუდად გავხდი! ვერ ვიჯერებდი… მერე ცხრილს ჩავხედე, ეგებ… თუმცა არა! დიდი ასოებით, სხვა გუნდი ეწერა პირველ ადგილზე. მიხვდით ალბათ, „პერუჯაში“ დატრიალებულ დრამაზეა საუბარი – წვიმის, კოლინას და კალორის საგაზე…

მეძნელება ავხსნა რას განვიცდიდი, როცა „იუვეს“ არც თუ ისე დიდი, მაგრამ ხარისხიანი პლაკატი სასოებით და კრძალვით რომ გავაკარი კედელზე, პლაკატი, რომელიც იმდროისთვის საკმაოდ მსუყე კუშად დამიჯდა – „ბებერი ქალბატონის“ ერთი პოსტერის სანაცვლოდ 20 მომთხოვეს. არც მეტი, არც ნაკლები – ოცი! ამ რაოდენობის პლაკატები 10 წლის ბავშვისთვის რამხელა განძია(თან რა დროა არ დაგავიწყდეთ – ბნელი 90-იანები) თავადაც ხვდებით, მაგრამ… დავნებდი… აშკარა იყო, იცოდნენ ჩემი „შავ–თეთრი“ სისუსტე… არ დავეძებდი, მთავარი იყო ლოგინის თავზე, ცენტრალურ ადგილას გავაკრავდი იმ გუნდის გამოსახულებას, ვის თამაშებზედაც ღამეები მითენებია… გავაკრავდი და მერე დინჯად როგორ ვანახებდი ჩემს თანატოლებს, რომ აი შეხედეთ, მე მაქვს ჩემი გუნდის ხარისხიანი პოსტერი, თქვენ?! გულში ბავშვური ლოგიკით ამაყად დავასკვნიდი ე.ი. მე უფრო მეტად მიყვარს ჩემი კლუბი, ვიდრე თქვენ თქვენი… და ამით კმაყოფილი მეათასედ მივაჩერდებოდი ასე ძვირფას ნადავლს!

დაუვიწყარია ის წამები, როცა შევჩენკოს თვალებს ახლოდან ანახებდნენ ცისფერ ეკრანზე, ხოლო მე გულში ვლოცულობდი, რომ „აღმოსავლეთის ეშმაკს“ იქნებ გაეფუჭებინა გადამწყვეტი თერთმეტმეტრიანი და „იუვეს“ დარჩენოდა შანსი აღემართა ლიგის თასი, მაგრამ ფეხბურთის ღმერთს სხვანაირად განესაზღვრა ყოველივე… როგორ ჩამწყდა რაღაც შინაგანში, როდესაც გახარებული ანდრეი თანაგუნდელებს ეხვეოდა… მეტს ვერ გავუძელი… მივატოვე ყურება და წავედი დასაძინებლად, თუმცა ძილიცაა და ძილიც…

დიდი ემოცია ახლდა მატჩს, როცა კაპიტანი გავაცილეთ.
მოგვიანებით აღმოვაჩინე, რომ პირადად ჩემთვის, ეს ცხოვრების რაღაც ეტაპთან განშორებაც იყო, რადგან რაც ფეხბურთი, „იუვე“ და იტალია მახსოვდა, იმ დროიდან ჩემს მეხსიერებაში თავისი კუთვნილი ადგილი დიად ათიანსაც ეკავა… ათიანს, რომლის ხსენებისას გონებაში მუდამ ამომიტივტივდება ხოლმე უოლტ უიტმანის გენიალური ლექსი – „ო, კაპიტანო! ჩემო კაპიტანო!“
როგორ არ გამახსენდეს ის მოგებული ნიძლავები, რომლებიც „ინტერის“(ფუი ეშმაკს), „მილანის“, „რეალის“ და კიდევ სხვათა გულშემატკივრებთან დამიდია და „ბებერ ქალბატონს“ უმეტეს შემთხვევებში ორმაგი სიხარული მოუნიჭებია – უპირველესად მეტოქის ძლევის და შემდეგ კუთვნილი სახინკლისა და ჭაჭის არყის, ანაც ლუდის, თევზისა და თავისი მისაყოლებლის ათვისების ტკბილი პროცესი…

ამგვარად, ჩვენ – ნამდვილ გულშემატკივრებს გვინდა, რომ ჩვენი საყვარელი გუნდი მუდმივად იგებდეს და გვანიჭებდეს სიხარულს, მაგრამ ისიც ვიცით, რომ ეს შეუძლებელია და წარმატების სიხარულებს ხანდახან მწარე მარცხებიც გამოერევა. მეხსიერებას კი, ის დადებითი და უარყოფითი ემოციები შემორჩება, რომლებიც ყველაზე მძაფრად აღვიქვით მოცემულ მომენტში. ჰოდა, ჭეშმარიტი ქომაგისთვის ყველაზე ძვირფასი სწორედ ამ ეპიზოდების ერთიანობაა, მათით მოგვრილი ადრენალინი ან კიდევ – ცრემლი თვალზე…

და ბოლოს, როგორც რემარკი იტყოდა: „წამის სიხარული – აი, ცხოვრება! მხოლოდ ის არის მარადისობასთან ყველაზე ახლოს.“

ბევრ „წამის სიხარულებს“ გისურვებთ ჩემო იუვენტინოებო „ბებერ ქალბატონთან“ ერთად!

კეთილი სურვილებით – მარად თქვენი „იუვე-ლირი“