თამაში რჩება სიღარიბეში ‪(ავტორთა ბლოგი‬)

ფრენკ დარაბონტის საკულტო ფილში „გაქცევა შოუშენკიდან“ არის ერთი პატარა სცენა, სადაც მაგარი კაცი ბრუკსი, ციხის ბიბლიოთეკაში შემოსულ მთავარ გმირს მეორე ოთახიდან გამოეგებება და ეტყვის – ფეხის ხმაზე გიცანი, განსაკუთრებული სიარული გაქვს და მივხვდი შენ რომ იყავიო. ერთი შეხედვით საოცარი არაფერია, მაგრამ როგორ გინდა ამხელა ციხეში, სადაც უამრავი პატიმარია და სადაც ყველას ერთნაირი ფეხსაცმელი აცვია, ფეხის ხმაზე მიხვდე ვინ შემოვიდა ოთახში… მაგრამ ხვდება, უფრო სწორად, ბრუკსი გრძნობს მთავარი გმირის განსაკუთრებულობას!

მწამს და მჯერა, 20 წლის შემდეგაც რომ ჩამირთო ფირი, სადაც დამალული იქნება პასის შემსრულებელი ფეხბურთელი და მხოლოდ ბურთის ტრაექტორია იქნება თვალხილული, აუცილებლად ამოვიცნობ ერთი კაცის პასს; პასს, რომლითაც ეს გრაციოზული მენტორი მწვანე მოედანზე ხატავდა შედევრებს, ქმნიდა საოცრებებს და აბედნიერებდა ამ ულამაზეს თამაშზე შეშლილ მილიონებს. აწი ეს ბედნიერება არ გვექნება – იტალიელი გენია ხომ დიდ ფეხბურთს დაემშვიდობა!
დიახ, ანდრეა პირლო წავიდა ფეხბურთიდან და თან წაიყოლა დიდი სიყვარული და მონატრება. მას ყოველთვის გამოჩეული ადგილი ეკავა საფეხბურთო ესთეტების გულებში.

შეიძლება ვინმე შემომედავოს, რომ ბრძენი მაესტრო მხოლოდ „იუვედან“ წავიდა, ხოლო ფეხბურთში რჩებაო, თუმცა… მომიტევოს თავისუფლების ქანდაკების სისპეტაკემ, მაგრამ ამერიკული ფეხბურთი, განსხვავებით ნამდვილისგან – გართობა მგონია. ჭეშმარიტი თამაში ჟინი და სიამოვნებაა. ამერიკას კი ჟინმოჭმული და ასაკშეპარული ვარსკვლავები ეტანებიან. როგორც ერთმა მიხვედრილმა კაცმა თქვა – იანკების ქვეყანაში სოკერია, ნამდვილი ფეხბურთისა კი რა მოგახსენოთო.
ასეა თუ ისეა, ფაქტია რომ ლომბარდიელი „არქიტექტორისა“ და „ბებერი ქალბატონის“ სიყვარულის ისტორიამ სრული 4 წელი მოიცვა, თუმცა „იუვეს“ გულშემატკივრებს ეს ისტორია დიდხანს, ძალიან დიდხანს ემახსოვრებათ.

ტურინულ გრანდში პირლო მოვიდა, როგორც მეორადი, ჩამოფასებული, ელვარებადაკარგული ვარსკვლავი, რომლის საუკეთესო წლები, თითქოს წარსულს ჩაჰბარებოდა, მაგრამ პირველივე მატჩიდან თავდაყირა დადგა ყველაფერი. „დირიჟორმა“ კვლავინდებურად აიღო სასურველი ნოტები და „იუვემაც“ შეუბერა თავისებურად. დაუვიწყარია ანდრეას პირველი სეზონი. როგორ ცდილობდა ყველასთვის დაენახვებინა, რომ ჯერ ადრე იყო მისი ჩამოწერა და რომ ჯერაც „შიოდა“ ტიტულები.

პირლო და „კონტესიმოს“ „იუვე“ შეუჩერებელი გახდა. გუნდმა დამსახურებულად მოიგო ასე ნანინანატრი სკუდეტო და დიდი ხნის ლოდინის შემდეგ, აპენინებს ალპებიდან ოცდამეათედ გადმოხედა. ამას მოყვა ფანტასტიური ასპარეზობა ევროპის ჩემპიონატზე, სადაც მართლაც უძლიერეს ესპანეთთან დამარცხდა „სკუადრა აძურა“ გადამწყვეტ მატჩში. განუზომლად დიდი იყო „მაესტროს“ როლი ამ ყველაფერში და დაუფასდა კიდეც – „ვეკია სინიორაში“ გადმობარგების პირველივე წელს იტალიის საუკეთესო ფეხბურთელად დაასახელეს(მომდევნო წელსაც პირლოს დარჩა ეგ პრიზი). რაოდენ საოცარიც არ უნდა იყოს, ყოფილ მილანელს ეს ჯილდო მანამდე მოპოვებული არ ჰქონდა. და საერთოდაც, პირადი ტიტულების უმეტესობა ანდრეამ, სწორედ „იუვეში“ ასპარეზობისას დაინადავლა.
აქ არ ვაპირებ პირლოს ტურინულ ტიტულებზე საუბარს. მან უფრო მნიშვნელოვანი რამ შეიძინა ჩვენს კლუბში. „პინტურიკიოს“ წასვლის შემდეგ, „შავ–თეთრ“ გრანდში, ანდრეა ჯიჯისთან ერთად გუნდის უპირობო ჯილად და სახედ იქცა. სახედ, რომელიც ლიდერობასთან ერთად ბრენდის დატვირთვასაც ატარებდა. სადაც იყო „პირლინიო“, იქვე იყო „იუვე“ და პირიქით…

ბოლო მატჩი „მოცარტის“ ტურინულ კარიერაში ვერ დასრულდა ისე, როგორც თავად და როგორც ჩვენ ვისურვებდით და ამადაც იყო ის ცრემლები ასე ალალი. იტალიელი მაესტრო ხვდებოდა, რომ ეს მისი ბოლო მატჩი იყო დიდ ფეხბურთში და გულდაწყვეტილმა ვერ სძლია თავს და გზა მისცა ემოციებს. დიდი ალბათობით, ბევრი იუვენტინოც მის დღეში იყო.

აწი წვერებიანი ვაკეირო ამერიკის მოედნებზე მოათვინიერებს ბურთს და ანახებს იანკებს – რას ნიშნავს ცოცხალი კლასიკოსის და მრგვალი საგნის შენობით ურთიერთობა. იტალიური და ზოგადად, ფეხბურთის ნამდვილი გულშემატკივრები კი დიდ დანაკლისს იგრძნობენ მისი წასვლით. თუმცა, პირლო მხოლოდ გულშემატკივრებს არ დაგვაკლდება. ანდრეა თამაშს დააკლდება, თამაშს – რომელიც რჩება სიღარიბეში!

კეთილი სურვილებით – მარად თქვენი „იუვე–ლირი“