ერთი სტატისტიკური ფაქტის შესახებ ‪(‎ავტორთა ბლოგი‬)

მიილია 2015–16 წლების „სერია A“–ს ზუსტად ნახევარი და ამ განვლილმა 19 ტურმა გარკვეული კონტურები მოხაზა იმისა, თუ რა შედეგები გვექნება 38 ტურის თავზე. ბუნებრივია, პროგნოზისტობა უმადური საქმეა და არც ჩვენ დავიჩემებთ ნოსტრადამუსობას, მაგრამ არის ერთი კონკრეტული სტატისტიკური ფაქტი და მსურს, თქვენი ყურადღებაც ამ
მომენტს მივაპყრო.

საქმე შემდეგშია…

1988–89 წლის „სერია A“–ს გათამაშებიდან მოყოლებული, ანუ მას შემდეგ, რაც იტალიის ჩემპიონატში მონაწილე კლუბთა რაოდენობა 16–დან 18–მდე გაიზარდა, სკუდეტო არასოდეს(ცხადია, არის გამონაკლისი და ამ გამონაკლისზე ქვემოთ ვისაუბრებ) მოუპოვებია გუნდს, რომელსაც სეზონის ბოლოს 4–ზე მეტი მარცხი ჰქონდა. ეს სტატისტიკა არც მას შემდეგ დარღვეულა, რაც კალჩოში წარმომადგენელთა რაოდენობა 2 ათეული გახდა. პირველი 20 გუნდიანი ჩემპიონატი 2004–05 წლებში გაიმართა.

თუ ამ სტატისტიკას ვერწმუნებით, აქედანვე შეგვიძლია ვთქვათ, რომ სასკუდეტო მარათონს თავიდან მოაზრებული ლიდერებიდან „ფიორენტინა“ და „მილანი“ უკვე გამოკლებულია. პირველს 5 მარცხი მოეძევება ყულაბაში, ხოლო მილანელთა ანგარიშზე ექვსი დაშვებული ალამია. რაც შეეხება იმ გუნდების რაოდენობას, რომელთაც ჯერაც არ გადაულახავთ საკაპიტულაციო 4 მარცხიანი მიჯნა – 5 შეადგენს. ესენია: „ნაპოლი“(2 მარცხი), „იუვენტუსი“(4), „ინტერნაციონალე“(4), „რომა“(3) და კერკეტი „სასუოლო“(3).

აღნიშნული ხუთეულიდან ბოლო წარმომადგენლის საჩემპიონო ამბიციებზე მსჯელობა თქვენთვის მომინდვია. რაც შეეხება რომაელებს, მიუხედავად არადამაჯერებელი ასპარეზობისა, მათ მაინც შესწევთ ძალა გაიბრძოლონ. პირადად ჩემი აზრით, მათი მთავარი მტერი მათსავე მენტალიტეტში იმალება. თუ მათ შეძლეს ამ ნაკლის აღმოფხვრა, შეიძლება რამეს ელოდოს გულშემატკივარი, მაგრამ ვიცით რა მათი „სტაბილური ჩავარდნების“ შესახებ, შეგვიძლია ვთქვათ – ვერც რომაელთა ამბიციები ისახება ნათელ ფერებში.

რჩება 19 ტური და რეალური სამი პრეტენდენტი. აღნიშნული სამეულიდან, „ინტერი“ და „იუვე“ ზღვარზე დგანან. ერთი მარცხიც და სკუდეტო ჰორიზონტიდან იკარგება. მილანელები იმდენად ჩახლართულ ფეხბურთს გვთავაზობენ, რომ მათ შანსებზე საუბარი უმადური საქმეა. თითქოს დაცვის სიმტკიცით გამოირჩევიან, მაგრამ არის შემთხვევები, როცა სწორედ დაცვაა ყველაზე უმწეო რგოლი. თუმცა, ვერ იმას იტყვის ვინმე, რომ მანჩინის კრებული დაუმსახურებლად იყოფს მეორე–მესამე ადგილს ტურინულ გრანდთან. ამდენად, თავს შევიკავებ მათზე რაიმე ვთქვა. დაე, მკითხველმა თავად შეაფასოს მათი ავ–კარგიანობა.

სანამ განვიხილავთ „შავ–თეთრებს“ და მათ ასპარეზობას, მანამ ორიოდე სიტყვა ვთქვათ მაურუციო სარის სამწყსოზე. პირდაპირ ვიტყვი – მე ასეთი ძლიერი ნეაპოლიტანური კლუბი არასოდეს მინახავს. არ მოვსწრებივარ კონგენიალური ათიანის „ნაპოლს“ და მათ შესახებ მხოლოდ წაკითხულით ვიცი, მაგრამ დიდი ალბათობით, ეს თერთმეტეული ყველაზე ძლიერია იმ ლეგენდარული გუნდის შემდეგ. ის ორი მარცხიც ამას ადასტურებს. რაც ყველაზე ღირებულია, მობურთალებს აქვთ თავდაჯერება. ეს უპირველესად იგრძნობა საერთო გუნდურ მენტალიტეტში. ცხადია, ეს მათ თამაშშიც შესაბამის ასახვას ჰპოვებს; ძალიან პროდუქტიულ თავდასხმას ზურგს უმაგრებს შეთამაშებული ნახევარდაცვა და რაც ასე მნიშვნელოვანია, საკმაოდ კარგი დაცვა და საიმედო მეკარე. აქედან გამომდინარე, ქება და კვლავ ქება აქამდე არაფრით გამორჩეულ 57 წლის სპეციალისტს და მის „პატარა ვირებს“. ნეაპოლელთა მთავარი დაბრკოლება იქნება ევროარენა(რამდენად ეყოფათ ძალები ორივე ფრონტზე სათადარიგოთა სკამის გათვალისწინებით) და… „იუვენტუსი“! ყოველ შემთხვევაში, ამჟამინდელი მათი სატურნირო მდგომარეობა სრულიად დამსახურებულია და ეს გუნდი მიმაჩნია ჩვენს მთავარ კონკურენტად, ხოლო რა იქნება სეზონის ბოლოს, ამას ერთად ვნახავთ.

დადგა დრო ტურინელ „ქილერებზეც“ ვისაუბროთ. როგორც უკვე ავღნიშნე, „იუვეს“ წაგებათა ლიმიტი შევსებული აქვს. უდაოა, ურთულესი იქნება დარჩენილი ნახევარი სეზონის წაუგებლად ჩამთავრება. ამდენად, ერთი მარცხიც და „ბებერი ქალბატონის“ სასკუდეტო მიზანი ჩაილურის წყალს დალევს, მაგრამ ჩვენ გვახსოვს, რომ ამ სტატისტიკასაც აქვს გამონაკლისი… და ვინ დაარღვევდა იტალიაში რაიმე კანონზომიერებას თუ არა ტურინული გრანდი?! დიახ, სტატიის დასაწყისში აღნიშნული გამონაკლისი სწორედ ტურინელებს შეეხება. 1994–95 წლების გათამაშება, რომელშიც 18 გუნდი მონაწილეობდა, „იუვემ“ პირველ ადგილზე დაასრულა 73 ქულით. აღსანიშნავია ის დეტალი, რომ „ბებერ ქალბატონს“ საბოლოო სატურნირო ცხრილის წაგებათა გრაფაში 7(!!!) ეწერა. მსგავსი რამ, შემდეგ არათუ არ განმეორებულა, არამედ ყოფილა შემთხვევები, როცა გუნდს 2 ან 3 წაგება ჰქონდა და ჩემპიონი ვერ გამხდარა. ეს ყოველივე „სერია A“–ს სპეციფიურობაზე მიუთითებს.

მეორე გამონაკლისიც „ზებრებს“ ეხება. 2012–13 წლების სეზონში ტურინელებმა ხუთი მატჩი დათმეს და ისე იზეიმეს ჩემპიონობა, მაგრამ აქ ისაა მნიშვნელოვანი, რომ მეხუთე მარცხი უკვე გაჩემპიონებულმა კლუბმა განიცადა. ალბათ, ბევრს ემახსოვრება ბოლო ტურში კონტეს გუნდის საგარეო მარცხი „ლუიჯი ფერარისზე“ ანგარიშით 3–2. სხვათა შორის, იმ სეზონში „სამპდორიამ“ ორივე მატჩში მოახერხა ტურინელთა ძლევა. ფაქტია, თუ სტატისტიკა ირღვევა ისევ და ისევ „ბებერი ქალბატონის“ მიერ. ესაა კლუბი, რომელსაც იტალიაში ყველაფერი ხელეწიფება და არა მარტო აპენინებზე…

ამგვარად, ჩვენი მიმოხილვითი შინაარსის სტატია აგებული იყო სტატისტიკურ ფაქტებზე, რასაც შეიძლება ბევრმა უნდობლობაც გამოუცხადოს(როგორც მარკ ტვენი იტყოდა: „ტყუილი სამი სახისაა: ტყუილი, უსირცხვილო ტყუილი და სტატისტიკა“), მაგრამ ჩვენი მიზანი არც ყოფილა რაიმეს გადაჭრით მტკიცება. ერთი რამ კი უდაოა – წინ საკმაოდ დაძაბული და საინტერესო ცხრამეტი ტური გველის და დიდი იმედი გვაქვს, რომ სეზონის ფინიშზე კვლავინდებურად ვიხილავთ ჩვენს ჭარმაგ კაპიტანს სკუდეტოთი ხელდამშვენებულს.

სტატია მომზადებულია „იუვე–ლირის“ მიერ