კაცი ტვირთით

„თუკი რამ ზნეობა გამაჩნია, ფეხბურთს უნდა ვუმადლოდე, ყველაფერი ალჟირის „რასინგ უნივერსიტერში“ ვისწავლე“ – იტყვის ერთგან XX საუკუნის უდიდესი მწერალი და მოაზროვნე ალბერ კამიუ. ცხადია, მწვანე ბალახი და კოპლებიანი ბურთი ვერაფერს გასწავლის ადამიანობისას. კაცობა – კაცებისგან ისწავლება…

სიმბოლურია ისიც, რომ გენიალური „სიზიფეს მითი“–ს ავტორი თავის დროზე მეკარე იყო და ჩვენი დღევანდელი სტატიის გმირიც მეკარეა. დიდებული №1, არამხოლოდ ყველა დროის ერთ–ერთი(პირადად ჩემთვის, ეჭვშეუტანლად პირველია) საუკეთესო მეკარეა, არამედ დიდი პიროვნება და ის სამაგალითო სპორტსმენია, ვის მაგალითზეც თაობები იზრდებიან. ზემოთ მოხმობილი სიტყვები, სწორედ მსგავსი ადამიანების შესახებ აქვს ნათქვამი ფრანგ მწერალს, თუმცა ამაზე ქვემოთ…

„ – გაიგე ახალი ამბავი? „პარმას“ ჰყოლია ახალგაზრდა მეკარე…
– მერე?
– რა მერე… პენალტს პენალტზე იღებსო… მე არ მინახავს მისი თამაში, მაგრამ ბიჭებმა
თქვეს – სერიოზული „კატა“ ეზრდება იტალიასო!
– ვაა!.. საინტერესოა! თუ ასეთი მაგარია, „ცბიერ მელას“ არ გამოეპარება ეგ…
– იმედია!
– სახელი და გვარი გახსოვს?
– კი, როგორ არა…
– აბა, მითხარი!
– ჯანლუიჯი ბუფონი.“

დაახლოებით, ამ შინაარსის იყო 17–18 წლის უკანდელი დიალოგი მეგობართან, რომლისგანაც პირველად გავიგე „ნუმერო უნოს“ არსებობის შესახებ და სწორედ იმ დღიდან შემოდის ჩემს მეხსიერებაში მსოფლიო სამეკარეო სკოლის ეტალონი – ჯანლუიჯი ბუფონ მასოკკო!

ბუნებრივია, ასეთი დამაინტრიგებელი საუბრის შემდეგ, დავინტერესდი „პარმას“ კიპერის ასპარეზობით და ტელევიზორში(რა დასამალია და, იმ შავ–ბნელ დროს, ძლივს ვახერხებდი „იუვეს“ თამაშები მენახა და მითუმეტეს, პარმეზანელთა ასპარეზობის ყურებით არ ვიყავი განებივრებული) საკუთარი თვალით ვიხილე რა უნიჭიერესი ახალგაზრდის ვირტუოზობანი, მივხვდი – „აძურას“ ცის კაბადონზე ახალი ვარსკვლავი იწყებდა კიაფს.

ხმაურიანად შემოვიდა დიდ ფეხბურთში სპორტულ ოჯახში დაბადებული ტოსკანელი ჭაბუკი და მრავალთა ყურადღებაც დამსახურებულად მიიპყრო. იმ დროისთვის მართლაც მაგარ და სიმპატიურ პარმეზანულ კლუბში (კანავარო, ტურამი, კრესპო, კიეზა, ვერონი, ვანოლი, ასპრილია) არაერთი დიდებული მატჩი ჩაატარა და ცხადია, „ცბიერ მელას“ არ გამოპარვია ეს ყოველივე. შედეგი კი ის იყო, რომ სარეკორდო სატრანსფერო ფასის სანაცვლოდ – რაც კი მეკარეში ოდესმე გადახდილა, 2001 წლიდან დაიწყო ახალი, შემდგომში მრავალი განსაცდელით აღბეჭდილი, მაგრამ უეჭველად დიდებული ისტორია – „ისტორია შავ–თეთრი სიყვარულისა!“

ჩვენ – ტურინული გრანდის გულშემატკივრებს, ბუნებრივია, განსაკუთრებულად გვიყვარს „ნუმერო უნო“, მაგრამ ბუფონი ის შემთხვევაა, რომელსაც აფასებენ სრულიად იტალიაში, პატივს სცემენ და უყვართ „იუვეს“ მოსისხლე მტრების ფანებიც და ეს უპირველესად, მის სამეკარეო ტალანტთან ერთად იმის გამოცაა, რომ ეს ახმახი ტოსკანელი ადამიანობის და ღირსების სიმბოლოა მოედანზე.

ცალკე თემაა ბუფონისადმი დამოკიდებულება იტალიის ფარგლებს გარეთ. იგი საამაყო ელჩია იტალიური ფეხბურთისა, რომელსაც მართლაც გვალვა უდგას ჭეშმარიტი ვარსკვლავების, თუმცა ჯიჯის ავტორიტეტი ერთგვარად ფარავს ამ ნაკლს. ბუფონი ყველგან სასურველი და მიღებული პერსონაა – არ აქვს მნიშვნელობა „უემბლიზე“ გადის სათამაშოდ თუ ბაქოს „ოლიმპიურზე“.
მე არ შემხვედრია ფეხბურთის ნამდვილი გულშემატკივარი, ვისაც „სუპერმენი“ არ ხიბლავდეს, ვისთვისაც იგი ეტალონი არ იყოს. დიახ, ბუფონი მაგალითია იმისა, თუ როგორ უნდა უერთგულო საკუთარ გუნდს უკიდურესი გაჭირვებისას, მაშინ როცა კარიერის ზენიტში ხარ და ერთ ნაბიჯზეა ყველანაირად ხელსაყრელი(სპორტული თუ ფინანსური კუთხით) კონტრაქტი, მაგრამ შენ რჩები განწირულ გემზე, ხოლო ფულსა და ტიტულებზე მაღლა კაცობას, ერთგულებას და სიყვარულს აყენებ…
ეს ერთეულთა ხვედრია!
ესეთებს თითებზე დაითვლი! მასოკკოც მათ რიგებშია!

დღეს 38-ის მოყრილა ჩვენი კაპიტანი! სპორტული თვალსაზრისით ისეთი ასაკია, წესით დაღმართი რომ იგრძნობა, მაგრამ ვინმე იტყვის რა სხვაობა შეუნიშნავს 18, 28 ან 38 წლის ჯიჯის თამაშში?! პასუხი ცალსახაა – ბუფონი თავადვეა ის თამასა, რასაც მოკვდავთაგან ერთეულები რომ აწესებენ. მსგავსთ ასაკი ვერაფერს აკლებს. მათთვის ხნოვანება მშრალი ციფრებია და მეტი არაფერი. ამდენად, დღესაც ისეთივე საიმედოა „№1“, როგორც დიდი ხნის წინ…

ამჟამად, ჯიჯი არამხოლოდ „იუვეს“ სახეა, არამედ იტალიის და გნებავთ, ფეხბურთისაც. დიახ, სწორედ იგია „საწყაო ერთეული“ ყველას თვალში. ყველა დიადი თუ ახალდამწყები კიპერი მისით „იზომება“. ეს ყველაფერი კი მოითხოვს უდიდეს ძალისხმევას, რომ დარჩე იმ დონეზე, რასაც შენგან ელიან, რასაც დააჩვიე მილიონობით ტიფოზი და მათ თვალში ის „სუპერმენი“ ხარ, რომლისთვისაც ხანდახან შეუძლებელიც კი შესაძლებელია.

და ბოლოს, გადის წლები – იცვლებიან გუნდები, იცვლებიან მწვრთნელები, იცვლება საფეხბურთო ტენდენციები, მაგრამ უცვლელი რჩება ერთი კაცი… ლეგენდა, რომელიც ძველებურად ამაყად დგას ორ ძელს შუა მარტო და მხრებზე ადევს ტვირთი, ტვირთი – რასაც მსოფლიო სამეკარეო სკოლის ეტალონობა ჰქვია!

AUGURI CAPITANO!!!

კეთილი სურვილებით – მარად თქვენი „იუვე-ლირი“