დიბალა:”ბედნიერები მაშინ ვართ, როცა ბურთი ჩვენთან არის”

ერთ-ერთ ადგილობრივ გამოცემასთან პაულო დიბალა საკმაოდ საინტერესო თემებზე საუბრობს:

“სულ რაღაც 15 წლის ვიყავი, როდესაც მამაჩემი კიბოს დიაგნოზით დაიღუპა. ბუნებრივია ამ ფაქტმა ჩემზე შოკისმომგვრელად იმოქმედა.. თავი ყველაფერს დავანებე და მათ შორის ფეხბურთსაც..

შესაძლოა, მას ერთ მშვენიერ დღეს მართლაც შევხვდე, მაგრამ ახლა ყველა გატანილ გოლს მას ვუძღვნი.

როდესაც ფეხბურთელებს ბურთი ფეხებთან გვაქვს, სწორედ ამ დროს ვართ ბედნიერები.. მაგრამ რაც კულისებს მიღმა ხდება, არც თუ ისე პოზიტიურია.. როგორი ხდება ფეხბურთელი, როდესაც ჩემს მიერ მიღწეულ დონეზე ადის? პრაქტიკულად, მარტოსული ხდება.

ბავშობაში ცეცხლის წინ შეკრებისას, ხშირად მიოცნებია, რომ მომავალში ოქროს ბურთს მოვიგებდი. გარკვეული კუთხით ეს მსოფლიო პატარებისთვის შეტყობინებაც კი არის – ოცნებები ხშირად ხდება!

რამდენიმე წლის წინ, როდესაც 19 წელი შემისრულდა აძურიმ თავისთან მიხმო.. ამ შესაძლებლობისთვის მადლიერი ვარ, მაგრამ.. დიდი მადლობა და არა, ვფიქრობ მძიმე პასუხია, მაგრამ სხვაგვარად არ შემეძლო.. მე ხომ არგენტინელი ვარ”.